bulay bulay

ugali ko na tuwing mag out of town ako e dapat may solo momment. yung tamang EMO... yung minsan e aalis ka sa grupo tapos mag iisip. yung kakausapin mo ang sarili, ang alon at ulap. emo nga.

etong pic na to kuha nung nagpunta ako sa dulo ng lhasa cove. na umaasa na sana pagbalik sa maingay na Maynila e me magandang balitang dala.

kaya pala iba ang ihip ng hangin dahil iba ang dalang mensahe.

kanina lang.

may nagtext. ang asin.

malungkot daw. naguguluhan.

ilang palitan pa ng txt e ang nasabi ko nalang.

"yun kasi ang di nya binibigay sayo. kung binigyan lang ako ng pagkakataon. maibibigay ko ang pagmamahal na hinahanap mo..."

yan sana isasagot ko. pero iniba ko.

hanggang sa facebook eto ang naisigaw ko:
"Tristan Reyes
believes that you don't just follow what your heart dictates,use your intellect to weigh things.Dont be blinded.open your eyes. I AM HERE!"

mahabang argumento ito.

pero tahimik na muna ko.

natanong ko sarili ko.

kung hiwalayan na nya. at sabihin nya.. lumabas uli kami...

papayag ba ako? ganon ko ba ka gusto at willing ako na ayaw-awayin. intindihin ang tantrums at minsa'y immaturity nya?

ganon lang ba talaga cia?

o nanadya?

sasakit pa kaya ulo ko?

mahal ko na nga ba?

o okay na nakapag move-on na ako. at sumigaw na ako ng NEXT!?

tapos na kaya ang chapter na ito?

ano na ba?

ako...

di ko lam. bahala na ang pagkakataon.